Dag drie in Ijsland

Persoonlijk dacht ik dat dit een eenvoudig wandelingetje zou zijn met enkele mooie bergen op de achtergrond. Volledig verkeerd ingeschat!

Ragnar vertelde ons dat het heuvelachtige pad waar we nu op reden gedoopt was tot “Batman way”. De Batman weg.

Dit pad was immers aangelegd bij het maken van de “Batman Begins” film, voor de scènes waar Bruce Wayne op de ‘Himalaya’ traint en door het ijs valt.

Gelukkig voor ons kunnen wij nu de vruchten plukken van dit weggetje en konden we zo toch een beetje comfortabel de gletsjer bereiken.

Voor ons strekt een gigantisch bevroren landschap zich uit. Je kan je het best inbeelden als heuvels die volledig uit ijs zijn gemaakt. Of misschien een zee waar de woeste golven stokstijf zijn bevroren.

Enigszins betoverd door de schoonheid trok ik mijn ‘crampons’ aan over mijn goede wandelschoenen. Dit keer geen ‘baby crampons’ zoals Ragnar ze noemde, maar dodelijk uitziende metalen omhulsels voor je schoen met gigantische pinnen. Naast een helm kregen we dit keer ook een pikhouweel.

“Dat is vooral voor op de foto.” verduidelijkte onze gids. “Maar als je valt, wat je dus niet mag doen, dan kan dat pikhouweel wel eens handig uitkomen.”

De rest van de safety briefing hamerde Ragnar ons er op dat we voorzichtig moeten stappen en altijd met onze benen gespreid moeten stappen.

Enigszins angstig begonnen we dan eindelijk met het betreden van deze bevroren zee.

Van de gletsjer wandeling had ik veel minder verwacht maar het bleek heel gelijkwaardig te zijn aan het bezoek aan de ijsgrotten gisteren.

Omringd door besneeuwde bergtoppen en woest uitziende ijsbergen was dit landschap zeker prachtig te noemen.

Diepe kloven van meer dan twintig meter diep doorkliefden het blauwe landschap en gaven inkijk in gigantische zwarte gaten.

Een hol waar je door kon kruipen bestempelde Ragnar als de overwinterplaats van de ijsbeer. Natuurlijk wist ik wel dat er geen ijsberen waren in Ijsland, maar toch trapte ik er even in. Gelukkig was ik niet de enige als even later één van m’n reisgenoten mij kan vragen of ik een foto van de ijsbeer had kunnen maken.

Het enorme landschap liep kilometers en kilometers door, maar natuurlijk konden we niet blijven doorlopen. Veel mensen waren al uitgeput van het gladde landschap waar de afdalingen erg moeilijk waren als je niet stabiel op je ‘crampons’ stond.

We keerden terug, zonder ongevallen, en lieten de gigantische gletsjer al snel achter ons terwijl we de ondergaande zon tegemoet reden.

Vier uur hadden we nog te gaan tot in Reykjavík.

De hoofdstad van Ijsland die me niet echt had kunnen bekoren, maar de verdere omgevingen des te meer.

Vond je dit een goed artikel? Geef je het dan 5 sterren? Bedankt!  In dit artikel staan enkele affiliate links. Wanneer jij iets boekt bij deze reisorganisaties krijg ik een kleine commissie op de boeking. Jij betaalt daarvoor niets extra. Je kan het dus zien als een manier om deze blog te steunen als je er iets aan hebt gehad. Ik gebruik deze reisorganisaties zelf ook, en ik zal alleen reismaatschappijen aanraden die ik zelf ook gebruik.